Mennica
Mennica, wytwórnia mająca przyznane przez państwo (panującego) prawo bicia pieniędzy metalowych (monet); często wytwarza również medale, znaczki probiercze, ordery, odznaki, pieczęcie, stemple itp. Najstarsze znane nam m. działały w Azji Mniejszej i w miastach greckich w VII—VI w. p.n.e., a w Rzymie w IV w. p.n.e. W wiekach średnich czynne były liczne m. lokalne, np. w Polsce w XIII—XIV w. było ich ponad 100. M. na ogół były poważnym źródłem dochodu skarbowego. W przeważającej mierze stanowiły własność panującego lub państwa, były jednak niekiedy oddawane w dzierżawę osobom prywatnym. Prawo bicia monet uzyskiwały również liczne miasta i instytucje kościelne. W Polsce pierwsza m. powstała w Wielkopolsce ok. 968 za panowania Mieszka I. W dawnej Polsce, oprócz królewskich, istniały także m. miejskie; przywilej bicia monet miały również osoby prywatne. Największa m. w dawnej Polsce czynna była od XI do XVII w. w Krakowie. W Warszawie m. powstała w końcu XVIII w. Sejm Elekcyjny w 1764 zobowiązał nowo wybranego króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do uruchomienia m. W 1765 została powołana Komisja Mennicza, a 10 II 1766 ruszyły maszyny mennicze. M. warszawska została początkowo wydzierżawiona prywatnemu przedsiębiorcy, działającemu pod kontrolą państwa, a następnie stanowiła własność panującego. Czynna była (z przerwą 1796—1810) do 1867; wznowienie działalności m. warszawskiej nastąpiło w 1922; stanowi ona obecnie jedyną mennicę PRL.
