Płynność finansowa
Płynność finansowa stała, w badanym okresie możność terminowego regulowania bieżących zobowiązań, wynikająca z łatwości zamiany składnika majątkowego na pieniądz; kryterium to jest wykorzystywane do oceny działalności jednostek gospodarczych. P.f. zależy z jednej strony od stopnia płynności aktywów (najbardziej wysoką płynnością charakteryzują się środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych a vista), a z drugiej — od stopnia wymagalności zobowiązań; p.f. tego typu można określić jako płynność strukturalną. Warunkiem płynności jest utrzymywanie przez jednostki gospodarcze odpowiednich rezerw pieniężnych. Potrzeba rezerw pieniężnych wynika przede wszystkim ze względów transakcyjnych tj. z braku synchronizacji w czasie między dochodami a wydatkami oraz ze względów awaryjnych w celu zabezpieczenia się przed nieprzewidzianymi okolicznościami w działalności przedsiębiorstw. P.f. w ujęciu strukturalnym może być wykorzystana przy udzielaniu kredytu przez aparat bankowy jako podstawowy warunek udzielenia kredytu. Brak p.f. w dłuższym okresie, mimo dokonywania prób sanacji danej jednostki gospodarczej, oznacza konieczność jej likwidacji. Wykorzystanie kryterium p.f. jako podstawy oceny działalności przedsiębiorstw i ich aparatu kierowniczego pozwala w większym stopniu zainteresować gospodarką finansową samo przedsiębiorstwo. Brak p.f. może spowodować pozbawienie przedsiębiorstwa swobody wyboru wierzycieli, wobec których regulowane są zobowiązania. Oznacza to ograniczenie prawa przedsiębiorstwa do swobodnego dysponowania środkami na rachunku bankowym i ustalenie przymusowej kolejności spłat zobowiązań wobec poszczególnych wierzycieli i ich grup.
